- ҷамъ
- [جمع]а1. фароҳам, гирду ғун: ҳама ҷамъ будан2. ғундоштан, тӯб кардан3. гурӯҳе аз мардум, ҷамоат: гузаштани ҷамъе аз кӯча4. ҳама, умум; ҷамъе гурӯҳе, ҷамоате; ҷамъ гардидан ғун шудан, гирд омадан; ҷамъ кардан фароҳам овардан, гирд овардан; ҷамъ омадан фароҳам омадан, ғун шудан, тӯб шудан ба як ҷо; ҷамъ шудан гирд омадан, ғун шудан; ақлу ҳуш ҷамъ кардан ҳушёр шудан; ҳавоси худро ҷамъ кардан осуда ва ором шудан, ҳушёр шудан; хотири ҷамъ осуда, бе ташвиш, бе нигаронӣ ва ошуфтагии хотир; хотир ҷамъ кардан осуда будан, безобита нашудан5. риёз. яке аз чор амали ҳисоб, афзудани як адад ба адади дигар, зам кардани ду ва ё чанд адад ба якдигар6. грам. аломати ҷамъ дар забони тоҷикӣ бо «-он» ва «-ҳо» ифода мегардад; муқоб. танҳо
Толковый словарь таджикского языка (в 2 томах). — Душанбе, НИИ языка и литературы им. Рудаки. Под редакцией Сайфиддина Назарзода. 2008.