ҷамъ

[جمع]

а

1. фароҳам, гирду ғун: ҳама ҷамъ будан

2. ғундоштан, тӯб кардан

3. гурӯҳе аз мардум, ҷамоат: гузаштани ҷамъе аз кӯча

4. ҳама, умум; ҷамъе гурӯҳе, ҷамоате; ҷамъ гардидан ғун шудан, гирд омадан; ҷамъ кардан фароҳам овардан, гирд овардан; ҷамъ омадан фароҳам омадан, ғун шудан, тӯб шудан ба як ҷо; ҷамъ шудан гирд омадан, ғун шудан; ақлу ҳуш ҷамъ кардан ҳушёр шудан; ҳавоси худро ҷамъ кардан осуда ва ором шудан, ҳушёр шудан; хотири ҷамъ осуда, бе ташвиш, бе нигаронӣ ва ошуфтагии хотир; хотир ҷамъ кардан осуда будан, безобита нашудан

5. риёз. яке аз чор амали ҳисоб, афзудани як адад ба адади дигар, зам кардани ду ва ё чанд адад ба якдигар

6. грам. аломати ҷамъ дар забони тоҷикӣ бо «-он» ва «-ҳо» ифода мегардад; муқоб. танҳо